Mroźnie...

Zima bez plastikowych okien, bez pokrętła w ścianie, zwiększającego temperaturę, w ciepłych kapciach, grubym, z miękkim kocem, kubeczkiem kakao, ogniem trzaskającym w kozie... Miękkie światło małej lampki, stos nowych książek, koty, leniwie przeciągające się przed paleniskiem... 

No dobrze, centralne też działa, ale wróciłam właśnie z miasta, przez kilka dni nikt nie palił w piecu, jedno z okien poczuło w sobie artystyczną duszę i popełniło witraż. Piękny i efemeryczny, bo kaloryfer go wyparował...

Przypomniało mi się dzieciństwo w starej kamienicy, z wielkimi piecami w każdym pokoju, Dziadzio, który o świcie wchodził do pokoju z wiadrem nakrytym wilgotną szmatką, żeby popiół nie fruwał jak w Herculanum, szuranie w piecu i po chwili buzowanie ognia, ze świstem wlatującego w komin... Lodówka między skrzydłami kuchennych okien...

Jak daleko jestem od niskich sufitów, ciepłej wody z sieci, suchego powietrza i życia w betonie...

Ciepłe uśmiechy znad parującego kompotu z gruszek, cynamonem i goździkami