jesień

Jeszcze ciepła, z malutkimi pajączkami babiego lata. Jeszcze piękna, spokojnie barwiąca świat czerwienią i złotem, wieszająca sznury korali na jarzębinach i trzmielinach, rude kasztany i bukowe orzeszki. Układa to wszystko przemyślnie, powoli, jakby miała przed sobą całe życie, czas nieograniczony, nieskończoność przed sobą. Wplątuje w drzewa, krzewy, ostatnie kwitnące róże, barwi kwiaty, które czekały właśnie na nią, lekceważąc sobie słoneczne dni lata. Jakby nie zauważała opadających liści, mokrych od porannej rosy, pierwszych przymrozków, rzadkich jeszcze powiewów zimnego wiatru. Nieuchronnego odchodzenia w zimno, ciemność i biały puch. Jak dojrzała kobieta, wkładająca zwiewne szatki, strojna makijażem i ostatnią lekkością ruchów, tańcząca tango z młodym kochankiem, jakby mieli przed sobą całą noc, całe życie...Niepomna, że już za moment, zalana łzami, będzie układała cienie swojej siły i młodości w wielkiej skrzyni na strychu, przewiązane satynową wstążeczką, która szybko wyblaknie...

Jesień... tak samo spiesznie, jak teraz leniwie, zalewając się deszczowymi łzami, pozabiera swoje cuda, zostawiając świat na pastwę mrozu i śniegu. 

Zbieram resztki orzechów, jabłka i gruszki na zimę, przeprosiłam się z kaloszami, łapię ostatnie ciepło słońca. Tak, jak one, leniwie, powoli....