trzecie życie domu

Mimo, że jest już ponadstuletni, przygarnął pod swój dach dopiero trzecią rodzinę. Pierwsi, którzy go zbudowali, to niemiecka rodzina Proske. Mieszkali tu do chwili, w której nie tylko oni musieli ruszyć w nieznane... Opowiem ci o nich innym razem, bo to piękna historia. Mieli swoje plany, marzenia, codzienne, spokojne życie, które naruszyła pierwsza, w zniszczyła druga wojna. W tym samym czasie dwie młode kobiety, dowiedziały się, że ich dotychczasowy świat przeminął. Dwa światy runęły. Jedna, to Niemka, druga-Polka. Obydwie, nie mając wyboru, ruszyły w nieznane. Jedna pieszo, najpierw do Głubczyc, potem dalej, do Niemiec, druga, moja babcia, ze Stryja  bydlęcym wagonem do nowej Polski, obie na zachód. 

Tu poznałam Niemców, którzy przed wojną mieszkali w mojej wsi, wtedy jednej z najbogatszych – dziś jest ok. 320 mieszkańców, przed wojną było ich ponad 1000, było kino, basen, sklepy, chór, piekarnie, masarnie, dziś to jedna z malutkich, popegeerowskich wiosek, o której świat zapomniał...

Poznałam kobietę, dla której mój dom był domem jej dziadków.... Piękna, dobra i mądra, wraz z mężem od początku lat 80-tych organizowała coroczną pomoc dla dzisiejszych mieszkańców wsi, zbierała dary, pieniądze, pomagała, jak mogła. Do domu, który miał być domem jej rodziny weszła od wyjazdu z Polski...4 lata temu... Wcześniej oglądała go z drogi, nikt jej tu nie wpuścił... była Niemką..

Dom mojej babci został w Stryju, w dowodzie osobistym mojej mamy - urodzona w ZSRR... Pojechała tam po wielu latach, nie zobaczyła domu wewnątrz, nie pozwolono jej wejść... 

Po przyjeździe do Katowic zamieszkali przy samym dworcu – jak przyjdzie wracać, będziemy pierwsi.. Nigdy nie wrócili

Nie pojęłabym tego z informacji prasowych, pojęłam dzięki Elsbeth, która płakała już na podwórku, głaskała ściany domu, który miał być jej przyszłością, a stał się tylko najpiękniejszym wspomnieniem z dzieciństwa. Ostatniego lata przywiozła do mnie swojego wnuka, pokazała mu jego korzenie... 8 tyg. później odeszła.. niespodzianie, bez sensu. Znałam ją tak krótko, dała mi tak wiele, mimo, że nie znałyśmy żadnego wspólnego języka, połączyły nas bydlęce wagony wysiedleń, dom, który miał być jej wianem, a stał się moim domem, wspólne łzy i...czereśnie z drzewa rosnącego w moim sadzie, a sadzonego przez jej dziadka
jak daleko od polityki, gadających głów...

Druga rodzina, to przesiedleńcy z Kresów, mieszkali tu od przyjazdu tuż po wojnie, aż do momentu, kiedy my kupiliśmy dom.

Repatrianci? Ekspatrianci? Zapomnij, proszę, o wielkich tego świata, o polityce, o dzisiejszych żądaniach, pozwól się ponieść emocjom, wyobraź sobie, że to tobie ktoś każe wziąć tylko to, co niezbędne i jutro wyjechać na zawsze...

 Pani Elsbeth

moja babcia z bratem