monika

Z pokrzywionym koczkiem na głowie, spineczkami, opaską, które niczego nie trzymają, bo ani włosów, ani samej Moniki nie sposób utrzymać w ryzach. Też miastowa kobieta, kupiła dom pół roku przede mną. Mówi o sobie: jestem tandeciarą, a ty wiesz, że nie chodzi o tandetę, gust, czy jego brak, ale o tę szczerość, prawdziwość, dystans do siebie i świata, o które tak dziś trudno. O niedopuszczenie do siebie nawet myśli, że ktoś mógłby jej narzucić, jaka powinna być, o lekceważenie sztucznych norm, całego tego przemysłu, który każe ci się odchudzić-ćwiczyć-kupić coś-coś posiadać-mieć poglądy, jak wszyscy tylko po to, żeby cię inni zaakceptowali. Ona nigdy nie będzie wyglądać i być kimś w rodzaju dziennego stempla na poczcie - 100 milionów tego samego...

Colas Breugnon do pięt jej nie dorasta, afirmacja życia, siebie, innych, codzienności to ona. Tak na marginesie, obie mamy problem z tą książką :)

Jej życie nie jest lekkie i łatwe. Ale Bóg dał jej umiejętność odsuwania od siebie zła i tego, co za zło uchodzić może. I haft wstążeczkowy. I malowanie polnych kwiatów na starym kredensie, drzwiach, na tkaninie i w poprzek koszuli Grzesia, bo akurat kolor i faktura były właściwe. 

Umierają przy niej problemy. Tracą oddech, zwijają się w sobie i znikają w niebycie.

"Wiesz, ja nie mam tej klepki, nie umiem się tym przejmować..."

Tak ginie plotka, bzdura, kłamstwo, nieuczciwość i nieszczerość.

A ja wiem, że ta jej beczka ma jakiś milion innych klepek :)

Najpiękniej podsumowały to wiejskie dzieci: jak pani Monika przestanie się śmiać, to świat się skończy...

Monika w roli rekina na zajęciach teatralnych z dziećmi we wsi