kuter

Ktoś kiedyś powiedział, że świat składa się z garstki faktów i całego bezmiaru możliwości, to moja wizja świata. Składam piękne chwile, obrazy, dźwięki w swój świat, to moje skarby. Jedyne fakty, w które mogę uwierzyć, wiesz, teraz budowanie zaczęłam od dymu z komina, to najtrwalsza konstrukcja.
A w miasteczku małe kino, tęskniące za pianinem, widownią, zgaszonym światłem...z drobinkami kurzu, unoszącymi się w snopie światła z projektora, zapachem celuloidowej projekcji...porzucone, oszukane, magiczne... Dawno temu, pod koniec studiów, któryś z wykładowców zapytał, co chcielibyśmy w życiu robić. Większość chciała robić filmy, ktoś nawet w Hollywood, ja chciałam mieć kino. Z galerią, spotkaniami autorskimi, przeglądami, takie kino, jakie miałam na wydziale, gdzie na sali siedziałam z filiżanką kawy, albo talerzykiem z kolacją. Kocham kino, ale nie lubię rozbierania filmów na drobne kawałeczki, chłonę film atawistycznie, całą powierzchnią ciała, wszystkimi zmysłami. Tak niewiele jest fimów pięknych, scen zapadających w najgłębsze czeluści duszy...Wyśmiali mnie wtedy, pomysł był egzotyczny i nierealny, a przede wszystkim precedensowy, to zawsze budzi opór. Dziś jest trywialny, kinoteatrów, wspólczesnych nickelodeonów (wartych ciut więcej, niż nickel...) jest mnóstwo. 
Proszę przeczytać Łysiakowy "Kuter" z "Muzeum Wyobraźni":

"...Czy trzeba być wariatem, aby spojrzeć na błękitne niebo, w którym kąpią się ptaki, i roześmiać największym śmiechem od serca, kiedy runie budowla, którą w pocie i samozaparciu wznosiliśmy lata całe?... Wybrańcy wsiadają na kuter, mądrzy i zdrowi siadają na kanapie, sapiąc: wiesz, taki kuter..." - Waldemar Łysiak "MW"