las

Dr Rostański pisał:

„Czasem warto jest ograniczyć nieco swoją wolność, by zyskać wyjątkowe otoczenie. Taki szczególny koloryt zapewnia np. zbliżona paleta kolorów i materiałów wykończenia elewacji, zbliżona kolorystyka i kształt dachów, zbliżona estetyka ogrodzeń czy zbliżona wysokość kondygnacji oraz zachowanie wartościowego układu urbanistycznego.”

Mamy tu wyjątkowy, niezniszczony układ przestrzenny. Mówiłam ci już o budowie wsi, zobacz, jak to wygląda z lotu ptaka. Wokół wsi jest wiele miejsc  wyjątkowych przyrodniczo. Są aleje drzew wzdłuż dróg. Niektóre z nich zachowały jeszcze dawny charakter drzew owocowych – np. aleje z czereśni. Nowsze nasadzenia to już tylko jesiony, lipy czy kasztanowce.

Ewenementem jest las o powierzchni 93,89 ha będący od 2000 roku rezerwatem.  Występuje tu 171 gatunków roślin, z czego 7 jest chronionych, m.in. lilia złotogłów, turzyca zgrzebłowata (drugie miejsce występowania w okolicach Szczecina) Dominują lipy i dęby, a także graby, jesiony, olsze i brzozy oraz niewiele sędziwych buków.

W runie konwalia majowa, cieszynianka wiosenna, trzęślica, borówka, turzyce, bluszcz, jest też wawrzynek wilczełyko.

Występuje tu 5 zespołów leśnych, łęgi, grądy, las mieszany i ewenement w Polsce las dębowo-brzozowy, drugie wyłączne miejsce występowania to wybrzeże Bałtyku.

Linia drzew miododajnych na obrzeżach wsi obfituje w stare okazy drzew. Najciekawszy jest rząd drzew zamykający wieś od zachodu. Jest tu najstarsze drzewo we wsi – lipa szerokolistna o obw. 510 cm i przybliżonym wieku 230 lat. W jej sąsiedztwie rosną lipy drobnolistne o obw. 317 cm (115 lat), 296 (110 lat), 389 (130 lat), 365 (125 lat), 284 (110 lat), 366 (125 lat), 330 (120 lat), 372 (130 lat).

W ich sąsiedztwie rosną też rodzime i równie okazałe jesiony wyniosłe , z których największy ma obwód 334cm i przybliżony wiek 170 lat. Kilka następnych ma obwody bliskie 300 cm i wiek ok. 150 lat. Jak widać najstarsze drzewa występują w szpalerze okalającym wieś. Większość z nich to drzewa rodzime. Wyjątkiem są tu robinie. Są one drzewami obcego pochodzenia, sprowadzono je z Północnej Ameryki do Europy (Francji) w 1601 r., w Niemczech w Lipsku pojawiły się ok. 1672 r., w Czechach w Pradze w 1835 r., w Polsce były już uprawiane w 2. połowie XVIII w., ale rozpowszechniły się dopiero od początku XIX w.

Poza wsią, w okolicznych lasach, np. w rezerwacie leśnym, występują również okazy dębów, modrzewi i buków o wymiarach bliskich 300 cm obwodu i przybliżonym wieku 140-160 lat. W lesie sąsiadującym z Rozumicami od południowego-zachodu rosną sędziwe czereśnie ptasie, jedna z nich, około 90-cio letnia, osiągnęła obwód 191cm.

"Wszystkie wymienione drzewa mają imponujące rozmiary i stanowią wielką wartość przyrodniczą. Powinny być powodem do dumy okolicznych mieszkańców. Objęcie niektórych z nich bezpośrednią ochroną pomnikową stanowiłoby kolejną medialną atrakcję Rozumic. Ochrona taka mogłaby być ustanowiona przez Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody lub przez władze gminy. Istotne jest, by utrzymać istnienie szpaleru drzew miododajnych, okalającego wieś - jako czytelnego i ważnego urbanistycznie elementu, świadczącego o historii Rozumic"  dr Rostański

dzisiejsze zdjęcia i informacje autorstwa Krzyśka Rostańskiego, z którym mierzyłam wielkie lipy, wędrowałam po polach, bezdrożach i łąkach, kiedy przygotowywał swoje wystąpienie na międzynarodowej konferencji naukowej, która jakiś czas temu była w Rozumicach.... opowiem ci o tym następnym razem